Ένα άρθρο για τις υπέρμετρες προσδοκίες που τρέφουμε απέναντι στον μητρικό ρόλο και τις ενοχές που τροφοδοτούν αυτές, με αφορμή τις συζητήσεις μεταξύ μαμάδων.
όσες φορές δεν έχεις βρεθεί ανάμεσα στις μωρομάνες και συμπάσχουσες φίλες σου, οι οποίες σε παρασύρουν σε ατέρμονες συζητήσεις σχετικά με τον ύπνο, το φαΐ, το περπάτημα των παιδιών τους, συζητήσεις, οι οποίες δεν καταλήγουν και κάπου; Πόσες φορές δεν έχεις αισθανθεί με τις απαντήσεις τους ότι το δικό σου παιδί είναι πολύ πίσω σε σχέση με τα δικά τους, γιατί αν και 13 μηνών, θέλει ακόμα βοήθεια στο περπάτημα, ενώ η κόρη της φίλης σου της Σοφίας από 11 μηνών άρχισε να ανεξαρτητοποιείται;
Πόσες φορές δεν έχεις αισθανθεί άσχημα επειδή επέλεξες να κρατήσεις το θηλασμό πάνω από έξι μήνες, ενώ όλες οι γνωστές σου ξεκίνησαν από νωρίς να δίνουν ξένο γάλα, το οποίο τα μικρά τους το αποδέχθηκαν χωρίς ουδεμία δυσκολία, ενώ το δικό σου, όποτε πλησιάζεις το μπιμπερό δυσανασχετεί; Πόσες φόρες δεν έκρυψες το γεγονός ότι ακόμα κοιμάσαι με το παιδί σου δίπλα στο κρεβάτι σου, ενώ όλες οι υπόλοιπες τα κατάφεραν από νωρίς να κοιμίζουν τα παιδιά τους σε ξεχωριστά δωμάτια; Και ακόμα πόσες φορές δεν αισθάνθηκες ότι κάτι λάθος κάνεις με το παιδί σου, ενώ όλες οι υπόλοιπες μανάδες τα κάνουν όλα σωστά;
Και μετά από αυτές τις πολλές φορές ξεκινάει η ανασφάλεια, η απόγνωση, τα νεύρα και τελικά καταλήγεις εκεί που νόμιζες ότι έκανες τόσους λάθους χειρισμούς, να κάνεις όντως λανθασμένες κινήσεις. Άρχισες να φωνάζεις στο παιδί σου, άρχισες να το καταπιέζεις από τα δύο να κατουράει στην τουαλέτα, άρχισες να το ταΐζεις με το ζόρι, άρχισες να το εξαναγκάζεις να κοιμάται μόνο του….και τότε άρχισε η γκρίνια από μεριά του παιδιού, τα νεύρα, τα ασταμάτητα κλάματα. Άρχισε να σε χτυπάει, να σου θυμώνει και εκεί που σε θεωρούσε σύμμαχό του, άρχισε να σε βλέπει σαν εχθρό του.
Οι περισσότερες μαμάδες έχουμε τη συνήθεια να υπερηφανευόμαστε για τα μικρά κατορθώματα των μικρών μας ηρώων, των παιδιών μας. Μόλις το παιδί ανεξαρτητοποιηθεί, αμέσως διαφημίζουμε το πόσο έξυπνο είναι, το πόσο καλό είναι, δημιουργώντας ταυτόχρονα το αίσθημα κατωτερότητας στις υπόλοιπες μαμάδες των οποίων τα παιδιά, μπορεί να έχουν πιο αργή ανάπτυξη απ’ ότι το δικό μας. Έτσι, χάνουν την αυτοπεποίθησή τους και αυτό έχει σαν συνέπεια μεγαλώνουν παιδιά γεμάτα ανασφάλειες.
Μόλις το παιδί ανεξαρτητοποιηθεί, αμέσως διαφημίζουμε το πόσο έξυπνο είναι, το πόσο καλό είναι, δημιουργώντας ταυτόχρονα το αίσθημα κατωτερότητας στις υπόλοιπες μαμάδες
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να σεβόμαστε τους ρυθμούς του κάθε παιδιού και να ενημερωνόμαστε σωστά από έγκριτα βιβλία και ιστοσελίδες σχετικά με τη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών και για το πότε πρέπει να ανησυχούμε. Παράλληλα, οφείλουμε να σεβόμαστε και τα παιδιά των άλλων, τις αδυναμίες των υπόλοιπων γονιών, να κατανοούμε και να ενθαρρύνουμε, χωρίς να επικρίνουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η φίλη μας μία κρίση θυμού του παιδιού της.
Όταν αρχίσουμε να συναισθανόμαστε ο ένας γονιός τον άλλον και κυρίως να συναισθανόμαστε τις ανάγκες κάθε παιδιού, τότε θα μεγαλώσουμε παιδιά με ενσυναίσθηση, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, παιδιά που ακόμα και αν ανεξαρτητοποιηθούν πιο αργά, θα το κάνουν με το σωστό τρόπο και θα καταφέρουν να μεγαλώσουν με αγάπη και αλληλοσεβασμό.
Πηγή: www.baktoblog.com. Γράφει η Γεωργία Ζαχαροπούλου από το psyxiskatoptro.blogspot.com
