Όταν χάνεις τη μητέρα σου, είναι μια από τις πιο σημαντικές απώλειες, που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Η μητέρα σου, είναι συνήθως το στήριγμα που έχεις όλη σου την ζωή. Σε σώζει από τις δύσκολες καταστάσεις και πάντα είναι εκεί για σένα!
Κανείς δεν περίμενε όμως, ότι αν είσαι κι εσύ μητέρα, η απώλεια της μάνας θα είναι ακόμη πιο δύσκολη εμπειρία. Η Liz Bayardelle έχασε την μητέρα της και μεγαλώνοντας κι εκείνη τα δυο της παιδιά, μοιράζεται αυτή την εμπειρία μαζί μας.
Δείτε επίσης Στα 51 της χρόνια κι ενώ ήταν ήδη γιαγιά θέλησε να ξανά γίνει μαμά! Έκανε ΤΕΤΡΑΔΥΜΑ
Διαβάστε παρακάτω:
Είναι 3 το πρωί. Λοιπόν στην πραγματικότητα είναι 9:39 το βράδυ, αλλά είμαι στο κρεβάτι, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και τα παιδιά μου κοιμούνται παραπάνω από 45 λεπτά. Άρα, είναι 3 το πρωί (παιδική ώρα) .
Αντί να προσπαθήσω να κοιμηθώ, που ο ύπνος είναι το πολυτιμότερο δώρο για μια μητέρα ενός μικρού παιδιού κι ενός βρέφους, κάθομαι και κοιτάζω παλιές φωτογραφίες, με σκοπό να βρω κάθε εικόνα που έχει τραβήξει η μητέρα μου, με την τετράχρονη κoρη μου.
Τον περασμένο Ιανουάριο ήταν όταν έχασα τη μητέρα μου. Το να πούμε ότι ήταν ένα μεγάλο χτύπημα για την οικογένειά μας θα ήταν το λιγότερο υποτιμητικό. Γέννησα τον μικρότερο γιο μας τον περασμένο Νοέμβριο, και ενώ ήμασταν στο νοσοκομείο, οι γονείς μου φρόντιζαν τη μεγαλύτερη κόρη μας (τότε μια τρελή τρίχρονη) χωρίς προβλήματα. Όλα φαινόταν φυσιολογικά.
Όταν χάνεις τη μητέρα σου ενώ είσαι κι εσύ μητέρα είναι ακόμη πιο δύσκολο!
Ήρθε η Ημέρα των Ευχαριστιών και αυτό που μας προβλημάτιζε περισσότερο ήταν ότι το σπίτι θα μύριζε γαλοπούλα για μέρες! Επισκέφθηκα το σπίτι των γονιών μου τα Χριστούγεννα, και οφείλω να ομολογήσω ότι η μητέρα μου φαινόταν διαφορετική.
Απαξίωσε τις εξωτερικές της αλλαγές όμως, λέγοντας ότι μετά από κάποια μη σοβαρά προβλήματα υγείας, έχασε κάποιο βάρος. Στα μέσα του Γενάρη νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Μια εβδομάδα αργότερα, είχε φύγει. Η θλίψη είναι πάντα επώδυνη. Η θλίψη για έναν γονιό είναι βασανιστική.
Ωστόσο, αυτοί οι τρεις μήνες και οι τρεις ημέρες, που έχουν περάσει χωρίς την μητέρα μου στο πλάι μου, είναι ένα καθημερινό ταξίδι, που μου μαθαίνει πόσο δύσκολο είναι να χάνεις την μητέρα σου, όταν είσαι κι εσύ μητέρα.
Δείτε επίσης 12 φωτογραφίες που δείχνουν τον λόγο που τα παιδιά έχουν αδυναμία στις γιαγιάδες τους
Όταν έχεις παιδιά δεν έχεις την πολυτέλεια να πενθήσεις…
Η κoρη μου είχε μεγάλη αδυναμία στη μητέρα μου. Περνούσαν πολύ χρόνο μαζί, ειδικότερα όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο μου γiο και πέρασα μια αρκετά δύσκολη εγκυμοσύνη. Έτσι, το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς όταν χάνεις την μητέρα σου, ενώ είσαι κι εσύ μητέρα, είναι ότι δεν έχεις την πολυτέλεια να πενθήσεις.
Πρέπει να φροντίσεις και να παρηγορήσεις τα παιδιά σου. Κουβαλάμε το βάρος, να προσπαθούμε να μην σπάσουμε τις καρδιές των μικρών ανθρώπων που αγαπάμε όσο τίποτα στη ζωή μας, οι οποίες είναι ευαίσθητες και σε τέτοιες καταστάσεις πολύ πιο εύθραυστες από ότι οι δικές μας.
Πρέπει να είστε δίπλα στα παιδιά σας και να παρακολουθείτε τους κόσμους τους να καταρρέουν ενώ εσείς, δεν είστε σε θέση να κάνετε τίποτα που να μπορεί να το διορθώσει αυτό. Και όλα αυτά συμβαίνουν μόνο την πρώτη μέρα.
Από εκεί και ύστερα μπαίνετε κι εσείς στη διαδικασία του πένθους, όμως δεν σταματάτε να είστε ο συνδετικός κρίκος, που κρατάει όλη την οικογένεια ενωμένη. Τα παιδιά σας γίνονται πιο αντιδραστικά, γιατί έχασαν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο κι εσείς πρέπει να μάθετε να υπομένετε και να συγχωρείτε.
Αν έχεις μικρά παιδιά είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν χάνεις τη μητέρα σου
Ακόμη κι αν το μόνο πράγμα που έχετε ανάγκη, είναι να κάτσετε σε εμβρυακή στάση και να βάλετε τα κλάματα. Και γίνεται ακόμη χειρότερο, όταν κάθε φορά που τα παιδιά σας αντιδρούν υπερβολικά, εσάς η πρώτη σκέψη σας, είναι να τηλεφωνήσετε στη μητέρα σας, για να σας πει τι να κάνετε.
Έχουν περάσει μόνο τρεις μήνες αλλά θεωρώ ότι αυτή η αντανακλαστική σκέψη ή κίνηση, δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Κι έτσι, μαθαίνετε να πενθείτε ήσυχα. Κάθεστε αναπαυτικά στα μαξιλάρια της ψυχής σας και προσπαθείτε μέσα από φωτογραφίες και βίντεο που δείχνουν την μητέρα και τα παιδιά σας, να κάνετε τα παιδιά σας να νιώσουν καλύτερα.
Οι γονείς των μικρών παιδιών βρισκόμαστε σε ακόμη χειρότερη μοίρα. Αυτό, διότι δεν θα χρειαστεί να πούμε τα άσχημα νέα μόνο μια φορά. Θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε στα παιδιά μας το τι συνέβη, προσπαθώντας κάθε φορά να τους το κάνουμε πιο κατανοητό, χωρίς να “σπάσουμε” την όμορφη και εύθραυστη καρδούλα τους.
Και ο χρόνος περνά. Πολλοί πιστεύουν ότι ο χρόνος βοηθάει, όμως δεν λειτουργεί πάντα έτσι. Γιατί τα παιδιά ξεκινούν να μεγαλώνουν κι εσείς έρχεστε αντιμέτωπος με ένα νέο κύμα πόνου. Σας πονάει να βλέπετε να μεγαλώνουν κι εσείς να μη μπορείτε να μοιραστείτε αυτή τη χαρά με τη μητέρα σας.
Καταλαβαίνεις πόσο συχνά την είχες ανάγκη
Θέλετε να της στείλετε τις φωτογραφίες μέσω μηνυμάτων, γιατί ήταν η μόνη που δεν την πείραζε να βλέπει την ίδια φωτογραφία με το παιδί να κοιμάται, κάθε μεσημέρι. Κάθε αξιολάτρευτη στιγμή γίνεται τώρα γλυκόπικρη, γιατί ξέρετε πόσο θα την αγαπούσε κι όμως εσείς δεν μπορείτε να την μοιραστείτε μαζί της.
Συνεχίζεις να ζεις τη ζωή σου με έναν διάβολο στους ώμους, να σου υπενθυμίζει ότι τα πράγματα δε θα είναι ποτέ ίδια χωρίς εκείνη στη ζωή σου. Μερικές φορές είστε στην πραγματικότητα χαρούμενοι, όμως υπάρχουν και φορές που πρέπει να προσποιηθείτε.
Όλοι οι άλλοι προχωρούν όμως εσείς συνεχίζετε να θρηνείτε. Και σκέφτεστε ότι δεν πρόκειται να το ξεπεράσετε ποτέ. Και αφού ξεκινάτε να συνειδητοποιείτε τι έχει συμβεί, ξεκινάτε να καταλαβαίνετε πόσο συχνά, είχατε ανάγκη την βοήθεια της στην καθημερινότητα σας.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ, ότι χρησιμοποιούσα την μάνα μου σαν Google. Κάθε φορά που ήθελα μια συνταγή, που δεν μπορούσα να αφαιρέσω έναν δύσκολο λεκέ, ή ήθελα να δω τι πρέπει να κάνω με τους φόρους μου, δεν το έψαχνα. Έπαιρνα τηλέφωνο τη μητέρα μου.
Την τελευταία φορά που με τον σύζυγο μου βγήκαμε οι δυο μας έξω, ήταν όταν κράτησαν τα παιδιά η μητέρα και ο πατέρας μου. Φυσικά τώρα δεν μπορώ να ζητήσω κάτι τέτοιο από έναν άνθρωπο που πρόσφατα έχασε την γυναίκα του. Οπότε μάλλον, εγώ με τον σύζυγο μου, θα βγούμε και πάλι έξω, όταν ο γιoς μας φτάσει στην προσχολική ηλικία. Μόνο 3 χρόνια έτσι;
Αν το ότι θα πρέπει να προστατεύσετε περισσότερο τα παιδιά σας από το πένθος με αποτέλεσμα να παραμελείτε την δική σας ψυχολογία, προσπαθείτε να μπείτε σε μια νέα καθημερινότητα χωρίς εκείνη στο πλάι σας και φυσικά νιώθετε ότι είστε πλέον αβοήθητη, δεν σας φτάνει, σας έχω κάτι ακόμη.
Δείτε επίσης Αόρατη Μητέρα: Μπορεί να μη φαίνονται οι προσπάθειες που κάνεις, όμως χτίζεις κάτι σπουδαίο
Φοβάσαι ότι τα παιδιά μεγαλώνοντας θα την ξεχάσουν
Φοβάστε ότι τα παιδιά όταν μεγαλώσουν, δε θα θυμούνται καν αυτό το άτομο, που για εσάς ήταν τόσο σημαντικό. Γι’ αυτό σπαταλάω το δώρο που μου έκαναν τα παιδιά μου, να με αφήσουν να κοιμηθώ. Προσπαθώ να κάνω ένα άλμπουμ για την κoρη μου, με όλες τις φωτογραφίες που έχει τραβήξει με την μητέρα μου με τίτλο “Η γιαγιά κι Εγώ” .
Είναι μόνο 4 ετών, οπότε ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολο για το μυαλό της Grandbunny να συγκρατήσει οποιαδήποτε ανάμνηση με τη γιαγιά της. Ωστόσο όσο περισσότερο τις υπενθυμίζω τις αναμνήσεις που ήδη έχει, τόσο πιο εύκολα το μυαλό της θα τις αποστηθίσει.
Κατά την ταξινόμηση των φωτογραφιών είχα την πιο εκπληκτική συνειδητοποίηση όλων. Η κόρη μου πέρασε περισσότερο χρόνο με τη μαμά μου παρά με οποιονδήποτε άλλο εκτός από μένα και τον σύζυγό μου. Ωστόσο υπάρχουν συγκλονιστικά λίγες φωτογραφίες των δύο μαζί.
Υπάρχουν εκατοντάδες φωτογραφίες της με τα δώρα που η μαμά μου πήρε και φωτογραφίες που κατάφερα να τραβήξω από τις δύο. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία είναι φωτογραφίες της κόρης μου που τραβήχτηκαν από τη μαμά μου.
Όταν χάνεις τη μητέρα σου ενώ είσαι κι εσύ μητέρα είναι ακόμη πιο δύσκολο!
Η πλειονότητα των πιο αγαπημένων οικογενειακών φωτογραφιών μας είχε τη μαμά μου στην άλλη πλευρά της κάμερας. Δεν ήταν επειδή ήταν ντροπαλή αλλά επειδή έκανε ό, τι κάνουν οι μητέρες καλύτερα: γινόταν ο αόρατος συνδετικός κρίκος που μας κρατούσε ενωμένους.
Ήταν το άτομο που θυμόταν κάθε μικρή γιορτή και έστελνε κάρτες στην κόρη μου. Ήξερε ότι τα παιδιά έβρισκαν την αλληλογραφία, πολύ διασκεδαστική. Ήταν το άτομο που έκανε την επίσκεψη στο μανάβικο ή στο βενζινάδικο, να μοιάζει με μοναδική περιπέτεια.
Που μας συγκέντρωνε όλους, για να βγάλουμε όλοι μαζί μια φωτογραφία. Αφού έκανα αυτήν την ανακάλυψη, συνειδητοποίησα ότι το ίδιο ισχύει κυρίως για τις οικογενειακές μας φωτογραφίες.
Συνήθως είμαι πίσω από την κάμερα, οπότε η συντριπτική πλειοψηφία των φωτογραφιών είναι μόνο του συζύγου και των παιδιών μου. Είμαι βέβαιη ότι είναι έτσι σε πολλές οικογένειες, παρόλο που κανείς δεν το προσέχει ποτέ. Και υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος για αυτό.
Το έργο μιας μητέρας είναι συνήθως σιωπηλό, απαρατήρητο
Η μητέρα μου λειτουργούσε σαν κόλλα που κολλούσε όλη την οικογένεια, για να είναι ενωμένη. Δεν φαινόταν στις οικογενειακές φωτογραφίες, γιατί μια κόλλα φαίνεται μόνο όταν αποτυγχάνει να κάνει τη δουλειά της.
Ως κόλλα μιας οικογένειας, το έργο μιας μητέρας είναι συνήθως σιωπηλό, απαρατήρητο και συχνά χωρίς καμία εξωτερική επικύρωση. Υπάρχουν μέρες που όλο αυτό το νιώθει αρκετά άδικο. Υπάρχουν μέρες που το μόνο που θέλουμε είναι να μας ευχαριστήσει κάποιος για όλα αυτά που προσφέρουμε στην οικογένεια.
Βλέποντας όμως αυτές τις φωτογραφίες με την μητέρα μου, κατάλαβα πως αυτό είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να μας κάνει κάποιος. Αν καταφέρω να κρατήσω την οικογένειά μου ενωμένη, τότε ξέρω ότι έχω πετύχει τον στόχο μου σαν μητέρα.
Κι αφού κατάφερα να επιβιώσω αυτούς τους τρεις μήνες και τρεις ημέρες, ξέρω ότι αύριο μεθαύριο τα παιδιά μου, θα με αγαπούν πολύ γι’ αυτό!
Cover photo via: scarrymommy.com
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
