Οι μέρες που έκλειναν τα σχολεία και εγώ γύριζα στο σπίτι με το ενδεικτικό ήταν οι πιο ανέμελες

Χρήστος Πασχαλίδης

«Ενδεικτικό»: Οι πιο νέοι μπορεί να μην το γνωρίζουν καν. «Είναι πάνω από 25 τα χρόνια που πέρασαν… Όμως ακόμη θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Τότε που έκλειναν τα σχολεία και εγώ γύριζα στο σπίτι με το «ενδεικτικό» της αποφοίτησής μου από την τάξη. Πόσοι το θυμάστε;

Οι νεώτεροι μπορεί να μην το γνωρίζαμε καν. Ούτε να είχε τύχει να το ακούσουμε. Αλλά ακολουθεί μια ιστορία, που έχει να μάθει τι είναι το ‘’ ενδεικτικόν’’. Γιατί ήταν σημαντικό στο παρελθόν; Αλλά και να μας ταξιδέψει σε άλλες εποχές, οι οποίες πραγματικά μας κάνουν να αναπολούμε.

Δείτε ακόμα: Η γενιά που έζησε την δεκαετία του ’80 δεν είχε κινητά και ίντερνετ, αλλά ζούσε πιο έντονα την κάθε στιγμή

Έχουν περάσει περισσότερο από 25 χρόνια από την εποχή που τα παιδιά λάμβαναν το «Ενδεικτικό» για την αποφοίτησή τους. Ακόμη και σήμερα, κάποια παιδιά του τότε, οι οποίοι είναι ενήλικες του σήμερα, θυμούνται. Ένα από αυτά, τα παιδιά, ανάρτησε το παρακάτω κείμενο:

«Είναι πάνω από 25 τα χρόνια που πέρασαν… Όμως ακόμη θυμάμαι εκείνες τις μέρες. Τότε που έκλειναν τα σχολεία και εγώ γύριζα στο σπίτι με το «ενδεικτικό» της αποφοίτησής μου από την τάξη. Θυμάμαι να περπατάω γρήγορα και ίσα που ακουμπούσα τις πατούσες μου στο δρόμο από τη χαρά μου… Ήταν λες και είχα αφήσει ένα πολύ πολύ μεγάλο βάρος πίσω μου… Εκεί… Πίσω από την βαριά πόρτα του σχολείου που θα έκλεινε για πολύ πολύ καιρό… Βλέπεις οι τρεις μήνες μου φάνταζαν κάτι από αιωνιότητα, σαν ήμουνα παιδί.

Δείτε ακόμα: Ταξίδι στο χρόνο: Ας θυμηθούμε τα παλιά σχολεία με τους άβακες και τις ποδιές

Μπροστά μου απλωνόταν ένα ολόκληρο καλοκαίρι!!! Τρεις ολόκληροι μήνες ξεγνοιασιάς! Τρεις μήνες θάλασσας, καθημερινού μπάνιου, παιχνιδιού, ήλιου και ανεμελιάς… Οι γονείς μου βέβαια πάντα φρόντιζαν να με προμηθεύσουν με τις «χαρούμενες διακοπές» για τις επαναλήψεις της ύλης της περασμένης χρονιάς… Ζήτημα είναι όμως αν τελείωνα τις ασκήσεις των δέκα πρώτων σελίδων… Μόλις λοιπόν που θα ξεκινούσαν τρεις μήνες όπου ΤΙΠΟΤΑ δεν θα με άγγιζε… Μα τίποτα!!! Θυμάμαι βουτιές και παιχνίδια στη θάλασσα…

Σαμπρέλες, φουσκωτές βάρκες και φανταστικές βαρκάδες με τα αδέρφια μου στον δικό μας ωκεανό όπου πρόβαλαν καρχαρίες και φάλαινες και μας άδειαζαν από τη βάρκα μέσα στον βυθό… και πόσα γέλια κάναμε Θεέ μου!!

Θυμάμαι να βγαίνω από τη θάλασσα με ρυτιδιασμένα χέρια, μωβ χείλη και τρέμουλο σε ολάκερο το σώμα και να τρώω τυλιγμένη μέσα σε μια πετσέτα, ψωμί με τομάτα και κεφτέ της γιαγιάς… και ήταν ίσως το πιο νόστιμο φαγητό της ζωής μου όλης και ολόκληρου του κόσμου.

Να καβαλάω το ποδήλατο και να πηγαίνω κρυφά σε άλλες γειτονιές, κάθε μέρα και πιο μακριά μέχρι να φτάσω στην άκρη της πόλης. Που για εμένα τότε ήταν η εξερεύνηση του άκρου του κόσμου. Έπαιζα με το λάστιχο από την πιλοτή, μπουγέλο, και να μας κυνηγάει ο κύριος Στάθης γιατί του βρέξαμε το αυτοκίνητο.

Τα απογεύματα στης γιαγιάς… Μετά τον γλυκό εκείνον ύπνο και το ξυπόλυτο τρέξιμο στην αυλή, για να μας κεράσει βανίλια υποβρύχιο… Και μετά τις βόλτες στη γειτονιά και το μέτρημα των αστεριών… Θυμάμαι τη μυρωδιά του «ιππότη» της αυλής της που στόλιζε την καγκελόπορτα και χάριζε την ευωδιά του σε όλον εκείνο τον μικρόκοσμο που είχε τη μυρωδιά του παραδείσου και μέσα μου χάραξε διαμαντένιες θύμισες. Τις βραδινές τις βόλτες και το ψιθύρισμα στην επιστροφή, γιατί «ήταν αργά και ο κόσμος κοιμάται»…

Δείτε ακόμα: Τα τηλεπαιχνίδια της δεκαετίας του 90′ που άφησαν εποχή

Όνειρα που έκανα και μια φαντασία που οργίαζε… Όνειρα με νεράιδες… Με φτερά… Με ξωτικά… Όνειρα ευτυχισμένα… παιδικά… Ανέμελα… Όνειρα που πραγμάτωσα, που πρόδωσα, που άφησα εκεί πίσω να με κοιτούν και να μου θυμίζουν ότι έχω υπάρξει και χαρούμενο παιδί… Όνειρα που μου έδειχναν τον δρόμο… Όνειρα… καλοκαιρινά…!!

Καλό καλοκαίρι στα παιδιά μας, με μιαν Ευχή από ψυχής… Να φτιάξουν κι εκείνα τέτοιες μνήμες… Είναι άπειρες οι φορές που θα γίνουν το δικό τους «ασφαλές» καταφύγιο, σε δύσκολες στιγμές…

Διαβάστε όλα τα άρθρα για την μηχανή του χρόνου στο Daddy-Cool.gr

• αληθινές ιστορίες
• αναμνήσεις
• σχολειο