Πολλές φορές τα προβλήματα της καθημερινότητας μας κάνουν να έχουμε πολλά νεύρα και μεγάλη ένταση μέσα μας, Ξαφνικά μια μικρή αταξία του παιδιού μας, γίνεται ανυπόφορη, νιώθουμε ότι έχουμε “χάσει τη μπάλα” στη ζωή μας και ακόμη και στο σπίτι μας, δεν βρίσκουμε την ηρεμία και την γαλήνη που έχουμε τόσο ανάγκη.
Ένα κείμενο του Χρήστου Χρυσοστόμου που δημοσίευσε ο ψυχοεκπαιδευτής Δημήτριος Ι. Πετρούνιας μέσα από την προσωπική του σελίδα στο Facebook εξηγεί με πολύ απλά λόγια, για ποιον λόγο δεν πρέπει να ξεσπάμε τα νευρά μας στα παiδια μας. Έτσι και αλλιώς, αυτά είναι τα τελευταία πλάσματα της ζωής μας που φταίνε για όσα προβλήματα μας βασανίζουν καθημερινά. Διαβάστε παρακάτω:
Πας στη δουλειά το πρωί, και το αφεντικό σου σε ταπεινώνει μπροστά σ’ όλους τους συνεργάτες σου. Κι εσύ δε λες τίποτα, την έχεις τόσο ανάγκη αυτή τη δουλειά.
Μιλάς με τη μάνα σου στο τηλέφωνο, και αρχίζει πάλι να σου λέει για τα λάθη σου, και πως ποτέ δεν την άκουσες, κι αν την άκουγες όλα τώρα θα ‘ταν μια χαρά. Κι εσύ της απαντάς ένα βιαστικό «έχεις δίκιο» για να την κλείσεις όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Και μετά εμφανίζεται το παiδί. Το μικρό σου το παiδί, που δε σ’ έχει δει καθόλου όλη μέρα. Κι αρχίζει να χοροπηδά πάνω σου, και θέλει να παίξετε, και θέλει να σου δείξει και να σου πει όλα αυτά που έκανε, και από τη χαρά και την έντασή του πέφτει και γλιστράει, παίρνει κι ένα τραπεζάκι παρέα, και πάρ’ το κάτω και το βάζο της νονάς.
Και ξαφνικά το παiδί σου μεταμορφώνεται στο διευθυντή σου. Κι ακούει όλα αυτά που δεν είχες τα κότσια να του ξεστομίσεις το πρωί, που ποιος νομίζει ότι είναι που μπορεί να φέρεται έτσι χωρίς να υπολογίζει τον άλλον.
Ξαφνικά το παiδί σου γίνεται και η μάνα σου, κι ακούει όλα αυτά που θες τόσα χρόνια να της πεις, που σε έχει ζαλίσει με τα κηρύγματά της και δεν αντέχεις άλλο να την ακούς.
Το παiδί σου, ο σάκος του μποξ. Για όλα αυτά που δεν έχεις τολμήσει να πεις, για όλα αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις. Γιατί το παiδί είναι αδύναμο, είναι εύκολο να αναμετρηθείς με το παiδί, αλλά δύσκολο με τους ενήλικες και τα προβλήματά σου.
Και το παiδί σου, μαθαίνει να κουβαλά με υπομονή όλα σου τα βάρη, όλα σου τα ξεσπάσματα, είναι πάντα εκεί, έτοιμο να σε ξαλαφρώσει.
Γιατί σ’ αγαπάει πολύ. Και δίνει για σένα, ολάκερη την παiδική του ηλικία.
Την επόμενη φορά που θα φωνάξεις στο παiδί, σκέψου σε ποιον φωνάζεις πραγματικά. Και θυμήσου ότι μπορεί να είναι ένα παiδί, αλλά έχει δικαιώματα στη ζωή.
Έχει δικαίωμα να ζήσει χωρίς φωνές, με αξιοπρέπεια, με αγάπη άνευ όρων, με αναγνώριση της μοναδικής του αξίας, και με πολλές αγκαλιές.
Έχει τα ίδια δικαιώματα μ’ εσένα..
Χρίστος Χρυσοστόμου
