Ιωάννα Σακκή
Όταν η Πειραϊκή ήταν το άντρο των κακοποιών με εμπόρους ουσιών, αρχαιοκάπηλους και φρικιαστικά εγκλήματα στις σπηλιές της με ακέφαλα πτώματα.
Η Πειραϊκή σήμερα αποτελεί μία ακτή πραγματικό στολίδι για την πόλη. Γι’ αυτό και ο κόσμος που περπατά κατά μήκος της, δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει ότι παλιότερα ήταν από τα πιο επικίνδυνα σημεία, με αρχαιοκάπηλους και ακέφαλα πτώματα στις σπηλιές της. Θα δούμε όλες τις φρικιαστικές ιστορίες που κάποτε στιγμάτισαν το πανελλήνιο και που σήμερα, έχουν ξεχαστεί.
Αν επισκεφθείτε την Πειραϊκή θα δείτε ταβέρνες και καφετέριες με τον κόσμο να κατακλύζει αυτά τα μαγαζιά και να περπατά κατά μήκος της. Τα Καλοκαίρια πολλοί τολμούν ακόμη και να βουτήξουν στα νερά της.
Είναι δύσκολο λοιπόν έχοντας αυτές τις εικόνες στο μυαλό μας, να αντιληφθούμε ότι κάποτε ήταν από τα πιο επικίνδυνα μέρη της πόλης με ακέφαλα πτώματα στις σπηλιές και αρχαιοκάπηλους. Θα μάθουμε όλες τις…ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Διαβάστε παρακάτω:
Τα ακέφαλα πτώματα
Τον Φλεβάρη του 1895 λοιπόν ένας καπετάνιος από τα Κύθηρα, ο Δημήτρης Μεγαλοοικονόμου, την ώρα που πλησίαζε με το καΐκι του στις ακτές του Πειραιά είδε ένα πτώμα στα βράχια. Καθώς πλησίασε διαπίστωσε πως ήταν ακέφαλο.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 1895, δύο μικρά παιδιά, οι αδερφοί Τσαμαδού καθώς έπαιζαν στα βράχια βρήκαν επίσης ένα ακέφαλο πτώμα. Από τότε, η εύρεση πτώματος ήταν κάτι το συνηθισμένο με ακτίνα δράσης από την Φρεαττύδα μέχρι το ΡΟΔΟΝ. Δυστυχώς όλη τη δεκαετία του ’20 ήταν ένα συνηθισμένο φαινόμενο για την περιοχή.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στην ερημιά της Πειραϊκής υπήρχαν μερικά σπίτια που ήταν πιο μοναχικά. Οι οικογένειες που έμεναν εκεί έκλειναν καλά τις πόρτες μετά τη δύση του ηλίου. Η κατάσταση ξεκίνησε κάπως να βελτιώνεται εξαιτίας δύο παραγόντων.
Ο στρατιώτης που αυτοκτόνησε στο Κολωνάκι και η σφαίρα που τον διαπέρασε σκότωσε μία υπηρέτρια – Η ιστορία που έγινε αστικός θρύλος
Ο ένας ήταν η ίδρυση της Αστυνομίας Πόλεων στον Πειραιά όπου για πρώτη φορά έθεσε σε εφαρμογή τα εγκληματολογικά εργαστήρια, τη φωτογράφιση, την δακτυλοσκοπία, τη συστηματική καταγραφή των μεθόδων που δρούσαν και μέσω των μέσων αυτών, η συστηματική καταδίωξη των κακοποιών.
Ήταν ο λεγόμενος τομέας της επιστημονικής αστυνομίας που για πρώτη φορά η Αστυνομία των Πόλεων εφάρμοσε. Ο δεύτερος παράγοντας ήταν η ίδρυση της Συνοικίας Νέας Καλλίπολης που με τη συστηματική αστικοποίηση της περιοχής μέχρι τον όρμο του Λιουβιάρη έπαψε πια να είναι ερημιά
Ακόμη και τότε όμως συνέβαιναν πολλά. Κάποιοι από τους νταήδες της Πειραϊκής όταν απέκτησαν χρήματα από το εμπόριο ναρκωτικών φρόντισαν να αναγείρουν και σπίτια στη Πειραϊκή για να βρίσκονται κοντά στον τόπο εργασίας τους.
Πειραματόζωο: Το πρώτο reality ήταν πολύ πριν το Big Brother και σταμάτησε με δικαστική εντολή– Η αληθινή ιστορία πίσω από το ελληνικό Truman Show
Ένας από αυτούς ήταν και ο Ι.Π. που όταν συνελήφθη από τους άντρες του Α’ παραρτήματος Ασφαλείας Πειραιώς άφησε πίσω του πέτρινο σπίτι μισοτελειωμένο.
Η εποχή με τα Μεγάλα Μαχαίρια
Η Πειραϊκή, ειδικά από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτελούσε απαγορευμένη ζώνη για τους συνηθισμένους ανθρώπους. Όσο γραφικός ήταν ο όρμος της Φρεαττύδας με τα αρχοντικά εξοχικά σπίτια, τόσο απόκοσμη ήταν η ακτή που ακολουθούσε.
Τα σαράντα χρόνια από το 1900 μέχρι το 1940 έλαβαν τον χαρακτηριστικό από την αστυνομία Πειραιώς ως η εποχή των μεγάλων μαχαιριών. Αυτό διότι αλήτες, λαθρέμποροι, διωκόμενοι, τοξικομανείς κι άλλοι άνθρωποι του περιθωρίου και κακοποιά στοιχεία της εποχής, κατέφευγαν εκεί για να λύσουν τις διαφορές τους μόνο με μαχαίρια.
Στην περίπτωση που οι Αρχές του καταδίωκαν, οι κακοποιοί γνώριζαν ανάμεσα στα βράχια εισόδους, ίσα που μπορούσε το ανθρώπινο σώμα να εισέλθει και εξαφανίζονταν. Συνήθως τα λαγούμια αυτά είχαν δύο και τρεις εξόδους ενώ άλλα επικοινωνούσαν και μεταξύ τους.
“Με ξεφτίλισε” – Η μητέρα που έριξε δηλητήριο στις φακές και σκότωσε την 21χρονη έγκυο κόρη της
Οι είσοδοι στις σπηλιές δεν φαίνονταν στον ανύποπτο διαβάτη ενώ ξεκινούσαν ως σχισμές βράχων συνήθως, εκεί που έσκαγε το κύμα της θάλασσας και έμπαιναν βαθιά μέσα στην ακτή.
Η πρώτη σπηλιά που συνήθως την γνώριζαν και οι απλοί κάτοικοι της Φρεαττύδας είχε μεγάλο άνοιγμα και βρισκόταν ακριβώς κάτω από την Έπαυλη του Σκουλούδη σημερινό Αντικαρκινικό Νοσοκομείο ΜΕΤΑΞΑ. Όμως αυτή ήταν και η μοναδική σπηλιά που ήταν ορατή, ενώ κατά μήκος υπήρχαν δεκάδες άλλες.
Στα εμφανή κοιλώματα της ακτής κάθονταν συνήθως χρήστες κάνναβης αφού δεν τους ενδιέφερε κάτι περισσότερο. Κάθονταν τη νύχτα και χάζευαν την θάλασσα κάνοντας χρήση ενώ πολλές φορές κοιμόντουσαν στο σημείο και αλκοολικοί.
Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ στις σπηλιές
Την δεκαετία του 1950 ένας αστυνομικός συντάκτης μεγάλης εφημερίδας της εποχής στην Ελλάδα, ο Θ. Δράκος, επιχείρησε να κάνει ένα δημοσιογραφικό οδοιπορικό και να καταγράψει τις σπηλιές της Πειραϊκής.
Ακόμη κι εκείνη την εποχή, που εμείς σήμερα τη θεωρούμε πρόσφατη, έπρεπε να ζητήσει τη συνδρομή της Γενικής Ασφάλειας Πειραιώς. Κατάφερε λοιπόν να εισέλθει σε πολλά στενά ανοίγματα που όμως στο εσωτερικό τους άνοιγαν και γίνονταν ευρύχωρα.
Υπήρχαν κακοποιοί που είχαν κατοχυρώσει με την βία την σπηλιά αποκλειστικά για δική τους χρήση και δεν τολμούσε να μπει άλλος. Ήταν το λεγόμενο “δωμάτιο” όπως το αποκαλούσαν μεταξύ τους.
Οι σπηλιές των κακοποιών
Δεν ήταν λίγες οι σπηλιές που είχαν τοπωνύμια αφού λάμβαναν το όνομα του νταή που την είχε προς αποκλειστική χρήση. Αυτή η πρακτική με τα ονόματα στα κρησφύγετα γνωστών κακοποιών δεν εφαρμόζονταν μόνο στον Πειραιά αλλά παντού στην Ελλάδα, στα μέρη που υπήρχαν κακοποιοί.
Γνωστή η Σπηλιά Τόλια στου Βαρνάβα, όπου και εκεί την δεκαετία του ’20 έβρισκαν διαρκώς πτώματα. Για πολλά χρόνια όταν κάποιος ήθελε να περιγράψει την θέση έλεγε στην Σπηλιά Τόλια. Το ίδιο συνέβαινε και στην Πειραϊκή μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 που οι σπηλιές ακόμα ήταν ευδιάκριτες.
Τα κουτσαβάκια
Οι νταήδες είχαν συγκεκριμένο τρόπο να μιλούν, να κινούνται, είχαν διαφορετικές συνήθειες και αυτά έχουν μελετηθεί αρκετά. Παρόλα αυτά αξίζει να σημειωθεί ότι οι νταήδες φορούσες το σακάκι μόνο με το αριστερό μανίκι.
Αυτό διότι το δεξί χέρι ήθελαν να το κρύβουν κάτω από το σακάκι για να είναι έτοιμο να πιάσει σιδερικό ή μαχαίρι. Φορούσαν καπέλο με μαύρη ταινία, που την έλεγαν χλίψη, από το πένθος που υποτίθεται τηρούσαν για όσους δικούς τους έχασαν…ηρωικά.
Το βάδισμά τους ήταν σαν να κούτσαιναν, γι’ αυτό και τους έλεγαν κουτσαβάκια. Είχαν μακριά μαλλιά και μεγάλα μουστάκια, ενώ μια αφέλεια από το μαλλί τους έπεφτε και κάλυπτε το αριστερό τους μάτι. Τα παντελόνια που φορούσαν ήταν τύπου “τζογιέ” δηλαδή πολύ στενά κάτω.
Αριστοτέλης Ωνάσης: Πέθανε σαν σήμερα – Ο κροίσος που ξεκίνησε από το 0 και η πολυτάραχη ζωή του
Το ζωνάρι τους ήταν συνήθως κόκκινο εντός του οποίου υπήρχε το “αμφίστομο” ή το “τσερκέζικο”, το σιδέρικο χώρια, το ταμπάκο, τα τσακμάκι, τσιγαρόχαρτο και φυσικά το μαντήλι. Τα παπούτσια τους ήταν μυτερά με ψηλό τακούνι, έπρεπε απαραιτήτως να τρίζουν στο περπάτημα
Όσο περισσότερο έτριζαν τόσο το καλύτερο. Από εκεί βγήκε και η έκφραση “περπατάει και τρίζει η γη”. Όλη αυτή η αμφίεση ήταν ορατή από μακριά και λειτουργούσε έτσι ώστε ο νταής ξεχώριζε από τους υπόλοιπους.
All photos via: mixanitouxronou.gr
Όλα τα άρθρα με την μηχανή του χρόνου στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.