Τον ξέρεις. Τον έχεις φίλο, συγγενή – ίσως είσαι και εσύ ο ίδιος. Έλα παραδέξου το.
Σ’ αρέσει να ντραμακουινιάζεις. Ανθρώπινο, νταξ.
Όλοι λίγο πολύ έχουμε την τάση να υπερβάλλουμε την κακοτυχία, δυστυχία, την δύσκολη στιγμή μας βρε αδερφέ. Πχ, διαβάζεις ένα βιβλίο, πας να γυρίσεις τη σελίδα – κόβεσαι. Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κινητό σου, το σηκώνεις με φωνή ανθρώπου που τον έχει διαπεράσει σφαίρα από το δεξί μηνίγγι και του βγήκε από το αριστερό κωλομέρι.
– Ν..ννν..αι…;
– Τι έπαθες;;!!
– Τρέ-χει αίμ..μα…
– ΑΠΟ ΠΟΥ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;;
– ……
– ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ;; ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, ΝΑ ΕΡΘΩ ΑΠΟ ΚΕΙ;;
-Οχ…χι δε-ν είναι αν… άγκη… Απλά…
-ΑΠΛΑ ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ ΘΑ ΜΕ ΣΚΑΣΕΙΣ
-papercut
– … τι;
– Με έκοψε ΑΣΧΗΜΑ η σελίδα του βιβλίου, είναι χάλια το δάχτυλο μου. Και ο πόνος. Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος. Είμαι σε λίγο δύσκολη φάση, μιλάμε λίγο αρ… (ωθεεμουποσοπονω) …γότερα
κλονκ
Αυτός λοιπόν είναι ο ντραμακουινιάρης άνθρωπος, πιο συχνά απαντάται στη θηλυκή μορφή του, κακά τα ψέματα. Τόσες πολλές drama queens, τόσα λίγα περίστροφα!
Όμως, όσο σπάστικ κι αν είναι η ντράμα κουίν, υπάρχει και χειρότερο είδος… Το είδους του klapsomoonator. Κατά το terminator. Aλλά πιο θανάσιμο. Συναντάται και στα δύο φύλα, με μία μεγάλη διαφορά. Ο κλαψομουνέητορ άνδρας, συνήθως κλαίγεται για φράγκα. Για τη δουλειά του. Το μαγαζί του. Το γεγονός πως η επιχείρηση του μπορεί να μην πηγαίνει ιδιαίτερα άσχημα, αλλά ο παπάρας κλαίγεται έτσι κι αλλιώς, τον καθιστά ακόμα πιο τρατζίκουλα. Θα κλαφτεί από συνήθεια, για να μην τον ματιάσουν, γιατί είναι απλά και ταπεινά ΜΑΛΑΚΑΣ. ΚΑΙ κλαψομούνης ΚΑΙ μαλάκας. Ε, έλεος κάπου.
Και περνάμε στο χειρότερο είδος ανθρώπου που έχει πατήσει το πόδι του πάνω σ’ αυτόν τον έρμο τον πλανήτη. Την Κλαψομούνα Γυναίκα.
Που είναι ΑΤΥΧΗ.
ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
ΤΗΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.
Η ΖΩΗ.
ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΤΗΣ.
ΕΣΥ.
(κυρίως ΕΣΥ)
Ο κύριος λόγος που είναι τόσο κλαψομούνα είναι πως δεν έχει γκόμενο ξέρωγω. Νταξ, shit happens. Θα μπορούσε να έχει. Αλλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ.
Καθότι, ΑΝ ΕΙΧΕ δεν θα ήταν κλαψομούνα, θα ήταν; Ε και τι θα ήταν μετά, αν της πάρεις την μιζέρια από τα χέρια, ένα τίποτα, ένα μηδενικό.
Η μιζέρια είναι συνήθεια, είναι τρόπος ζωής και λόγος ύπαρξης. Δεν το αποχωρίζεται κανείς τόσο εύκολα. Καταρχήν σε καθιστά άμοιρο ευθυνών, λίγο το έχεις; Πάντα φταίνε οι άλλοι, που δεν συμπάσχουν με το δράμα της, που δεν σκουπίζουν τα δάκρυα της 24 ώρες το 24ωρο. Το μόττο της είναι “ΥΠΟΦΕΡΩ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ – τι εννοείς πως ΕΣΥ έχεις ζωή; ΚΑΚΩΣ!”
Μία φίλη μου πήγε να πιει καφέ με μια κλαψομούνα, φήμες θέλουν τον καφέ να κράτησε 6 μέρες, στο τέλος η φίλη μου πέθανε από εξάντληση, ο καφές της δεν τελείωνε ποτέ, πλουφ πλουφ τα δάκρυα της κλαψομούνας μέσα στο φλιτζάνι της άλλης, κάποια στιγμή δεν άντεξε η γυναίκα, έχασε τις αισθήσεις της, πήγε πάνω από το πτώμα της η κλαψοτέτοια και άρχισε το μοιρολόι “που πήγες και πέθανες, αλλά ΒΕΒΑΙΑ πάντα ΕΤΣΙ ήσουν, ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ! Ήταν θέμα χρόνου, δεν αλλάζει εμένα η τύχη μου” και απομακρύνεται από το θύμα, με ύφος Ιφιγένειας εν Αυλίδι, πιο βίκτιμ πεθαίνεις. (κυριολεκτικά ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ, η άλλη ξεψύχησε, τι να λέμε)
Το να είσαι μίζερος άνθρωπος είναι εθιστικό, σοβαρά τώρα.
Όμως ΕΣΥ καλέ μου κλαψομουνέητορ, ΕΣΥ καλή μου κλαψιάρα… ΕΧΕΙΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ να σπάσεις τις αλυσίδες σου!
Μπέηκ φρι, μην ξαναποστάρεις “ΚΛΑΙΕΙ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΝΗΜΑ” σήμερα.
Μπορείς. Δοκίμασε το.
Δεν πονάει.
