“Έχω την υποψία ότι η πεθερά μου μας κλέβει” είναι το θέμα της αποψινής μας ιστορίας και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι μόνο από την ανάγνωσή της νιώσαμε άβολα. Είναι πολύ άβολο να υποψιάζεσαι κάποιον δικό σου άνθρωπο, για ένα τέτοιο πράγμα. Πόσο μάλλον την μητέρα της γυναίκας ή του άντρα σου.
Την σημερινή μας ιστορία αποφάσισε να την μοιραστεί μαζί μας ένας αναγνώστης ο οποίος αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας και το όνομά του. Ο Φίλιππος λοιπόν, φαίνεται πως υποψιάζεται την πεθερά του. Υποψιάζεται συγκεκριμένα ότι τους κλέβει και φυσικά είναι σε πολύ δυσάρεστη θέση. Διαβάστε παρακάτω:
Με λένε Φίλιππο και είμαι παντρεμένος με την γυναίκα μου από όταν ήμουν 22 ετών. Τώρα είμαι 52. Έχουμε μία πολύ δεμένη οικογένεια με τρία παιδιά και γενικότερα δεν νιώθω ότι από συναισθηματικής άποψης μου λείπουν πράγματα. Οικονομικά, είμαστε μία τυπική ελληνική οικογένεια με τις δυσκολίες της.
Η γυναίκα μου είναι από την Χαλκιδική και την γνώρισα στις διακοπές. Για αρκετό καιρό είχαμε σχέση από απόσταση – αν και εκείνα τα χρόνια αυτό δεν συνηθίζονταν – και από ένα σημείο και μετά αποφάσισε να γίνει ερ@τικη μετανάστρια και αποφάσισε να έρθει να με βρει στη Καρδίτσα.
Δείτε ακόμα Ξανά παντρεύομαι και η κoρη μου δεν μου μιλάει – Πώς να το αντιμετωπίσω;
Εκεί χτίσαμε την οικογένειά μας. Λόγω απόστασης λοιπόν με τα πεθερικά μου δεν είχα πολλά πολλά. Πηγαίναμε και τους βλέπαμε μερικές φορές τον χρόνο. Κυρίως μερικές Γιορτές και τα Καλοκαιριά. Πάντα μου φαίνονταν πολύ καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Ποτέ δεν ένιωσα να με απορρίπτουν.
Οπότε χαιρόμουν να τους επισκέπτομαι. Πριν έναν χρόνο η πεθερά μου έμεινε χήρα. Στεναχωρηθήκαμε πολύ με το γεγονός και ειδικότερα η γυναίκα μου. Από την μία πενθούσε τον πατέρα της και από την άλλη σκεφτόταν ότι η μητέρα της έμεινε ολομόναχη στην Χαλκιδική.
Είναι 78 χρονών γυναίκα, άλλα παιδιά δεν έχει και η μοναχοκòρη της είναι αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Τον πρώτο καιρό σκέφτηκε να πάει να την βρει. Όμως τα παιδιά την είχαν ανάγκη. Έτσι της πρότεινα να φέρει την μητέρα της μαζί μας.
Στην αρχή είχε τις αμφιβολίες της. Σκεφτόταν ότι θα μου γίνει βάρος. Ότι θα στριμωχτούμε. Εγώ όμως της είπα να μην το σκέφτεται. Άλλωστε το σπίτι μας έχει μεγάλη αυλή και πάνω στην αυλή ο παππούς μου είχε χτίσει ένα μικρό δωματιάκι. Μάλιστα σαν έφηβος σε αυτό το δωμάτιο κοιμόμουν όταν αποφάσισα να κάνω την “επανάστασή μου” .
Αυτό το δωματιάκι βέβαια αρχικά χτίστηκε για αποθήκη. Δεν έχει καθόλου μόνωση και χτίστηκε από τα χέρια του παππού μου. Ουσιαστικά είναι μία σειρά από τούβλα και μπετό. Όμως έναν ύπνο μπορείς να τον κάνεις. Βάψαμε λοιπόν το δωματιάκι, πήραμε κι ένα μονό κρεβάτι που μας περίσσευε και της αγοράσαμε και κλιματιστικό.
Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο δωμάτιο το Καλοκαίρι βράζει και τον Χειμώνα γίνεται ψυγείο, οπότε σίγουρα δεν μπορεί να μείνει άνθρωπος εκεί μέσα χωρίς κλιματιστικό. Την υποδεχτήκαμε λοιπόν και τον πρώτο καιρό όλα κυλούσαν ομαλά.
Η πεθερά μου είχε τον δικό της χώρο στο δωμάτιο, όμως ήμασταν όλοι μία οικογένεια. Σίγουρα υπήρξαν και οι φορές του πένθους αλλά πάντα την ηρεμούσαμε και ήταν πάντα πολύ διακριτική. Μέχρι που πριν 4 μήνες ξεκίνησαν να λείπουν πράγματα από το σπίτι.
Στην αρχή ήταν μικρά πράγματα που μπορεί και να μην πρόσεχες ότι σου λείπουν. Κάτι μαγνητάκια από το ψυγείο, κάτι καλλυντικά από το νεσεσέρ της κòρης μου. Τέτοια πράγματα. Δεν έδωσα πολύ σημασία γιατί δεν ήταν πράγματα αξίας και σκέφτηκα ότι μπορεί κάποιος να τα είχε χάσει ή κάποιος να τα είχε χαλάσει και να ξέχασε να μας το πει.
Ειδικά με τα καλλυντικά της κòρης μου δεν ασχολήθηκα γιατί δεν φημίζεται για το νοικοκυριό της. Σκέφτηκα λοιπόν ότι κάπου παρατεταμένα θα είναι μέσα στο σπίτι και κάποια στιγμή, όταν δεν θα τα ψάχνεις θα βρεθούν.
Όμως η κòρη μου ωρυόταν ότι τα καλλυντικά της τα προσέχει σαν τα μάτια της. Και οφείλω να ομολογήσω ότι πλέον την πιστεύω. Αφού συνέχισαν οι μικρές απώλειες, κάναμε μία συζήτηση και είπαμε ότι πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί. Δεν είναι τα πιρούνια και τα κουτάλια που μας έλειπαν, αλλά όταν χαλάει κάτι ας το λέμε, για να μην ψαχνόμαστε.
Θεωρούσαμε κι εγώ και η γυναίκα μου, ότι τα παιδιά απλά χαλούσαν πράγματα και δεν μας το έλεγαν από φόβο ή από αμέλεια. Μέχρι που έγινε κάτι πολύ πιο σοβαρό πριν μισό μήνα. Η γυναίκα μου θορυβούμενη από την καραντίνα, αποφάσισε το επίδομα των 800 ευρώ να το βάλει στην άκρη.
Την πρώτη φορά είχαμε σταθεί τυχεροί και είχαμε μερικά χρήματα στην άκρη. Οπότε την βγάλαμε πέρα. Όμως οι οικονομίες μας μετά από 2 μήνες χωρίς μισθό και λίγο παραπάνω έγιναν καπνός. Οπότε όταν πήραμε το επίδομα η γυναίκα μου το έβαλε στην άκρη γιατί σκέφτηκε ότι αν μας ξανά βρει άλλη καραντίνα, την πατήσαμε.
Αυτές τις οικονομίες ήξεραν ότι τις είχε μόνο εγώ, η πεθερά μου και φυσικά τα παιδιά. Αυτές οι οικονομίες πριν μισό μήνα έγιναν καπνός. Μας έπιασε κρίση πανικού όταν το συνειδητοποιήσαμε. Δεν είναι μόνο ότι ήταν οι οικονομίες μας, αλλά ήταν ένα πολύ αξιοσέβαστο ποσό. Δεν ήταν 20 και 30 ευρώ. Που ακόμη κι αυτό το έχουμε ανάγκη.
Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην πεθερά μου. Της γυναίκας μου πάλι πήγε στον μεγάλο μας γι0. Το παιδί το ίδιο χρονικό διάστημα αγόρασε ακριβό κινητό. Εγώ όμως ξέρω ότι τα λεφτά τα μάζευε κοντά μισό χρόνο. Μεροκάματα και χαρτζιλίκια έμπαιναν όλα στην άκρη.
Η γυναίκα μου όμως έλεγε ότι μπορεί να λυπήθηκε να τα χαλάσει και να σκέφτηκε ότι αφού έχει λεφτά στην άκρη ο ίδιος θα μας τα έδινε από τις δικές του οικονομίες. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει καμία απολύτως λογική και νομίζω ότι είναι ξεκάθαρος ο λόγος.
Αμέσως έγινε σύσκεψη στο σπίτι. Και οι δύο μας ήμασταν σε έξαλλη κατάσταση λέγοντας ότι αυτά τα λεφτά τα έχουμε απόλυτη ανάγκη αλλά ακόμη κι ανάγκη να μην τα είχαμε, αν κάποιος ήθελε λεφτά θα μπορούσε να τα ζητήσει και όχι να τα πάρει με το έτσι θέλω.
Φυσικά κανένας δεν παραδέχτηκε τίποτα και η κουβέντα έληξε μάταια. Από τότε δεν έχουν ξαναχαθεί λεφτά μέσα στο σπίτι. Προσπάθησα να μιλήσω στην γυναίκα μου όμως δεν με άκουγε. Μου έλεγε ότι η μητέρα της δεν έχει δώσει ποτέ το παραμικρό δικαίωμα σε κανέναν. Όμως άνθρωποι είμαστε. Πολλά μπορεί να αλλάξουν.
Μπορεί να ήταν μία στιγμή αδυναμίας ή το οτιδήποτε. Το θέμα είναι ότι αν δεν ξέρω τι έγινε και γιατί έγινε δεν μπορώ να νιώσω άνετα μέσα στο σπίτι μου πλέον. Φοβάμαι να φέρω τον μισθό στο σπίτι. Φοβάμαι να κινηθώ. Κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό κάθε μέρα και δεν βρίσκω από κανέναν υποστήριξη. Τι μου προτείνετε να κάνω;
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη.
Photo cover via: magazinocy.com
