Πολλές φορές οι γονείς πέφτουμε στην παγίδα, να θέλουμε τα παιδιά να ακολουθήσουν τον δρόμο που επιθυμούμε εμείς. Όταν φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί, ξεκινάμε από τις πρώτες κιόλας ημέρες να κάνουμε όνειρα σχετικά με το πως θέλουμε να μοιάζει αυτό το παιδί, τι συμπεριφορά θέλουμε να έχει και φυσικά πως το ονειρευόμαστε σαν ενήλικο.
Τα όνειρα που κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους, φυσικά είναι σημαντικά και είναι στην ανθρώπινη φύση να γίνονται. Παρόλα αυτά, πρέπει να ξέρουμε ότι τα όνειρά μας, είναι δικά μας. Ότι το παιδί είναι πολύ λογικό όταν φτάσει σε μια ηλικία, όπου ξεκινά να διαμορφώνει τη δική του προσωπικότητα, θα κάνει τα δικά του. Κι ίσως τα δικά του όνειρα, να μην συμβαδίζουν με τα δικά μας.
Μπορεί να ονειρευόμαστε τα παιδιά μας να γίνουν γιατροί, δικηγόροι ή ηθοποιοί γιατί πιστεύουμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα έχουν τα χρήματα και τη δόξα να ζήσουν μια ονειρεμένη ζωή. Άλλες φορές, τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονιών “φορτώνονται” στις πλάτες των παιδιών. Κανένας όμως, δεν τα ρώτησε γι’ αυτό. Μπορεί λοιπόν το παιδί όταν μεγαλώσει να διαλέξει έναν τρόπο ζωής με τον οποίο εμείς δεν συμφωνούμε.
Παρόλα αυτά, πρέπει να είμαστε δίπλα του και να το αγαπάμε ανεξάρτητα από τον τρόπο ζωής που θα διαλέξει. Άλλωστε, μπορεί να είναι κομμάτι μας αλλά εμείς πήραμε την απόφαση να το φέρουμε στον κόσμο χωρίς να το ρωτήσουμε και μπορεί να βγήκε από τα σπλάχνα μας αλλά θα είναι πάντα μια ξεχωριστή οντότητα σε αυτόν τον πλανήτη. Ένας άνθρωπος που θα χαράξει τον δικό του, μοναδικό δρόμο. Μας έκανε ευτυχισμένους ο ερχομός του και το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε εμείς, είναι να το στηρίξουμε στο να ζήσει κι αυτό την ευτυχισμένη ζωή που ονειρεύεται.
Υπάρχουν και οι γονείς, που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρίες. Που η κοινωνία και οι συνθήκες είναι έτσι διαμορφωμένες που δεν διευκολύνουν το έργο των γονιών καθόλου.
Δεν υπάρχουν τα σχολεία, δεν υπάρχουν οι υποδομές, εδώ καλά καλά δεν υπάρχουν σωστά πεζοδρόμια για τα αναπηρικά αμαξίδια. Οπότε, το να φέρεις στο κόσμο ένα παιδί με αναπηρία, σε πανικοβάλει όχι τόσο για τη δική σου ζωή όσο για τη δική του. Επίσης, στην Ελλάδα και πάλι υπάρχει η τάση να αναλαμβάνουν την πλήρη φροντίδα οι μητέρες.
Αυτό είναι κάτι που φυσικά τις πιέζει και όχι επειδή δεν λατρεύουν το παιδί τους, αλλά επειδή είναι ανθρωπίνως αδύνατο να ανταπεξέλθουν σε τόσες δυσκολίες μόνες τους. Οι περισσότερες παίρνουν διαζύγιο, δεν έχουν ερwτικη ζωή και φυσικά περνούν καθημερινά το άγχος του “τι θα γίνει αυτό το παιδί, όταν φύγω από τη ζωή” .
Μπορεί να μεγαλώνεις ένα παιδί χωρίς αναπηρία που απλά στην εφηβεία του κατάλαβες ότι θα είναι διαφορετικό από όλα τα άλλα. Ο επαγγελματικός του προσανατολισμός, δεν ταιριάζει με αυτό που ονειρευόσουν εσύ γι’ αυτό. Στα μαθήματα ίσως να μην τα πηγαίνει τόσο καλά όσο ονειρευόσουν εσύ γι’ αυτό. Τα όνειρά του δεν έχουν σχέση με αυτά που έκανες εσύ γι’ αυτό.
Μπορεί να μεγαλώνεις ένα παιδί με αναπηρία και να δίνεις κάθε μέρα τον δικό σου αγώνα. Και αναρωτιέσαι πολλές φορές, γιατί και το δικό σου παιδάκι να μην ήταν σαν όλα τ’ άλλα. Και αυτόματα νιώθεις τύψεις γι’ αυτές σου τις σκέψεις. Η συμβουλή μας είτε ανήκεις στην πρώτη κατηγορία είτε στη δεύτερη, είναι να αποδεχτείς τον άγγελό σου γι’ αυτό που είναι.
Να ξεχωρίσεις τα θετικά χαρακτηριστικά του. Να προσπαθήσεις να κάνεις τη ζωή του όσο πιο εύκολη και ευτυχισμένη γίνεται. Τα παιδιά δεν θέλουν πολλά για να είναι ευτυχισμένα. Μόνο αγάπη, φροντίδα και αποδοχή. Παρακάτω η σελίδα Παιδοψυχιατρική Σήμερα έγραψε ένα κείμενο το οποίο συμβουλεύει τους γονείς ακριβώς για το πως να αποδεχτούν τα παιδιά τους. Ένα συγκλονιστικό κείμενο που μας άγγιξε πολύ. Διαβάστε παρακάτω:
Δεν είναι εύκολο να δεχτεί κανείς ότι το δικό του παιδί δεν είναι “απολύτως φυσιολογικό” σε κάτι. Αλλά ένα παιδί που διαισθάνεται την απαισιοδοξία ή, ακόμη χειρότερα, την περιφρόνηση των γονιών του για τις προοπτικές που έχει, είναι απίθανο ότι θα καταφέρει ποτέ να αποκτήσει την αυτοεκτίμησή και την αίσθηση της ικανότητας που θα του χρειαστούν, για να γίνει ένας ευτυχισμένος, καλά προσαρμοσμένος ενήλικας.
Για να νιώσει ένα παιδί ότι το αποδέχονται και το υποστηρίζουν, χρειάζεται να καταλαβαίνει ότι οι γονείς του πιστεύουν στις ικανότητές τους. Όταν οι ενήλικες μάθουμε να αναζητούμε τις δυνατότητες και τα ταλέντα που κρύβουν οι δυσκολίες των παιδιών μας -πράγματα όπως, για παράδειγμα, η δημιουργικότητα και η ξεχωριστή ενέργεια της υπερκινητικότητας- θα μπορέσουμε να δούμε πως υπάρχουν πολλοί δρόμοι ανοιχτοί και πολλές κατευθύνσεις και προοπτικές, για τις οποίες κάθε παιδί είναι προορισμένο.
Μία είναι η προϋπόθεση: να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να αγαπάμε, άνευ όρων, τα παιδιά μας. Να τους συμπεριφερόμαστε σαν να ήταν ήδη τα πρόσωπα που θα θέλαμε να είναι. Αυτή είναι η βάση για να καταφέρουν να γίνουν αυτά τα πρόσωπα.
Photo via: divorcedgirlsmiling.com
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την γραπτή άδεια του εκδότη
