Η μητέρα μου είναι κορονόπληκτη – Εξαιτίας του κορονοϊού έχει γίνει μικροβιοφοβική

nikol peters

Η μητέρα μου είναι κορονόπληκτη – Εξαιτίας του κορονοϊού έχει γίνει μικροβιοφοβική!Ο κορονοϊός, είναι σίγουρα το μεγαλύτερο ζήτημα της εποχής μας. Υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν την ύπαρξη του ή την επικινδυνότητά του. Οι περισσότεροι από εμάς όμως, πιστεύουμε τους γιατρούς και φοβόμαστε για την ζωή μας και τις ζωές των δικών μας ανθρώπων.

Υπάρχουν όμως και μερικοί άνθρωποι που εξαιτίας του κορονοϊού έγιναν μικροβιοφοβικοί ή βγήκαν στην επιφάνεια τα μικροβιοφοβικά του ένστικτα. Η αναγνώστρια που μοιράστηκε την σημερινή της ιστορία μαζί μας, αντιμετωπίζει ακριβώς αυτό το πρόβλημα με την μητέρα της.

Δείτε ακόμα  Ο αδερφός μου έχει βαφτίσει το παιδί μου και δεν έχει πάρει ούτε λαμπάδα

Σύμφωνα με την ίδια, η μητέρα της, είναι κορονόπληκτη και εξαιτίας του φόβου της, οι αντιδράσεις της είναι υπερβολικές. Σίγουρα εμείς στο Daddy-Cool. δεν παίρνουμε το ζήτημα του κορονοϊού στην πλάκα. Λαμβάνουμε τα κατάλληλα μέτρα για να προστατεύσουμε εμάς και τους γύρω μας. Από εκεί και πέρα, τα σχόλια δικά σας. Διαβάστε παρακάτω:

Έχω διαβάσει αρκετές από τις ιστορίες που μοιράζεται το Daddy-Cool μαζί μας και ένιωσα κι εγώ άνετα να μοιραστώ την δική μου, διατηρώντας παράλληλα την ανωνυμία μου. Δεν θα πω πόσο χρονών είμαι. Θα πω μόνο ότι έχω μία μητέρα 65 χρονών.

Η μητέρα μου είναι υγιέστατη. Παρόλα αυτά ανέκαθεν έπασχε από κρίσεις άγχους και διάφορες εμμονές, που όμως με την κατάλληλη ψυχολογική βοήθεια αλλά και με την δική της προσωπική δουλειά, τις βελτίωνε, τις αντιμετώπιζε και τις ξεπερνούσε. Η μητέρα μου από τα 27 της, πηγαίνει σε ψυχολόγο.

Είχε περάσει μία φάση, όπου επί 3 χρόνια πάθαινε κρίσεις πανικού. Είχε φοβίες, είχε κλειστεί στον εαυτό της. Και ο μόνος λόγος που δεν πήγε σε ψυχολόγο από την πρώτη στιγμή, ήταν το ταμπού της εποχής εκείνης, σχετικά με τους ψυχολόγους και τα ψυχολογικά προβλήματα. Τον τελευταίο χρόνο όμως οι κρίσεις πανικού είχαν επιδεινωθεί.

Πάθαινε 6-7 κρίσεις πανικού την ημέρα. Η ζωή της είχε γίνει βασανιστήριο. Δεν μπορούσε να χαρεί την ύπαρξή μου στη ζωή της, δεν μπορούσε να χαρεί τον έγγαμο βίο. Δεν μπορούσε να χαρεί την ζωή γενικότερα. Κι έτσι αποφάσισε να κλείσει τα μάτια μπροστά στην γνώμη του κόσμου και να εμπιστευτεί κάποιον ειδικό.

Σίγουρα η ρετσινιά της “τρελής” της κόλλησε εύκολα στην γειτονιά. Όμως η μητέρα μου έμαθε μέσα από τον ψυχολόγο να διαχειρίζεται τις εμμονές της και τις κρίσεις πανικού. Μεγάλωσε λοιπόν εμένα και πάντα ήξερα ότι που και που η μητέρα μου, αγχώνεται πολύ με το παραμικρό και την πιάνουν μικρές εμμονές. Διαχειρίσιμες παρόλα αυτά.

Ο πατέρας μου έφυγε από την ζωή πριν δύο χρόνια. Είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Η μητέρα μου μετά τον χαμό του πατέρα μου ξεκίνησε να παθαίνει και πάλι κρίσεις πανικού εξαιτίας του πένθους. Η αιτία που πάθαινε όμως κρίση πανικού συνήθως ήταν επειδή δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι γερνάει. Φοβάται τον θάνατο.

Ο θάνατος του πατέρα μου, της θύμισε ότι γερνάμε και ότι δεν είναι πια σχολιαρόπαιδο. Και αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που μπορούν να το διαχειριστούν όλοι οι άνθρωποι. Ξεκίνησε λοιπόν να πηγαίνει τακτικά στον γιατρό.

Ένα βράδυ, έπαθε εμμονή σκεπτόμενη ότι μπορεί να έχει πρόβλημα με την καρδιά της. Και το επόμενο πρωί έκλεισε άρον άρον ραντεβού με έναν καρδιολόγο, ο οποίος της είπε ότι είναι υγιέστατη. Και όλα αυτά πριν τον κορονοϊό. Όταν ξέσπασε η πανδημία του κορονοϊού η μητέρα μου φυσικά τρομοκρατήθηκε.

Ανήκει στις ευπαθείς ομάδες λόγω ηλικίας και το ξέρει. Σωματικά όμως είναι ακμαία. Μάλιστα οι φίλες μου χιουμοριστικά λένε ότι “θα μας θάψει όλους” . Ξεκίνησε λοιπόν να γίνεται μανιακή σχετικά με το ζήτημα του κορονοϊού. Και στην πρώτη και στην δεύτερη καραντίνα δεν έβγαινε από το σπίτι της ούτε για τα βασικά.

Έστελνε εμένα να της ψωνίζω για το supermarket, να της πληρώνω διαδικτυακά τους λογαριασμούς κοκ. Ευτυχώς μένουμε στην ίδια γειτονιά, οπότε μπορούσε με τα κατάλληλα μηνύματα να της πηγαίνω τα ψώνια της. Το super market μας εξαιτίας της όλης κατάστασης πραγματοποιεί delivery.

Όμως η μητέρα μου δεν ήθελε να έρθει σε επαφή με κόσμο που δεν ξέρει τις συναναστροφές του. Στην αρχή όλη αυτή την μανία την είχα βρει κατανοητή. Ήταν ένας καινούριος ιός, κανείς δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτόν και όλοι μας φοβόμασταν λίγο ή πολύ.

Όμως η μητέρα μου το τερμάτισε. Καθάριζε με αντισηπτικό όλες τις επιφάνειες του σπιτιού τουλάχιστον 6 φορές την ημέρα. Μου είχε δώσει ειδική στολή για να φοράω, έτσι ώστε όταν μπαίνω στο σπίτι της για να της δώσω τα ψώνια να μην μεταφέρω κάτι με τα ρούχα μου. Μου την έδινε στην εξώπορτα.

Και από ένα σημείο και μετά ξεκίνησα να αναγνωρίζω την υπερβολή στην συμπεριφορά της. Όλοι φοβόμασταν και φοβόμαστε αλλά δεν έχουμε φτάσει τόσο στα άκρα. Μέχρι που ήρθε η Παραμονή των Χριστουγέννων. Με τα χίλια ζόρια η μητέρα μου δέχτηκε να δεχτεί εμένα, τον σύζυγό μου και τα παιδιά μου στο σπίτι της για ρεβεγιόν.

Με την προϋπόθεση κανείς από εμάς να μην έρθει σε επαφή με κανέναν άνθρωπο που δεν ξέρουμε αν τηρεί ή όχι την καραντίνα και τα μέτρα προστασίας. Δεχτήκαμε και επειδή δεν θέλαμε να το ρισκάρουμε για μία εβδομάδα πριν το ρεβεγιόν, δεν βγαίναμε από το σπίτι.

Ευτυχώς ήμασταν λίγα άτομα για το ρεβεγιόν και οι καταψύξεις ήταν γεμάτες και από τις δύο μεριές. Οπότε δε θα χρειαζόταν να πάμε supermarket για να ψωνίσουμε για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Και ήρθε εκείνη η αποφράδα μέρα. Και ήταν σίγουρα τα χειρότερα Χριστούγεννα όλων μας.

Μας δέχτηκε στο σπίτι της, δίνοντάς μας τα ειδικά προστατευτικά για τα ρούχα, μας είπε να βγάλουμε τα παπούτσια και στην θέση τους μας έδωσε ειδικά καλτσάκια από αυτά που φοράμε στις γυναικολογικές μας εξετάσεις.  Φυσικά η μάσκα ήταν υποχρεωτική.

Και όταν ήρθε η ώρα για να φάμε, είχαμε ο ένας από τον άλλον τουλάχιστον 2 μέτρα απόσταση, είχε ανοίξει τα παράθυρα για να βγαίνουν έξω από τον χώρο τα σταγονίδιά μας και τα παιδιά έφαγαν μόνα τους στην κουζίνα ενώ χωρούσαμε, για να μην μαζευτούμε πολλοί στον χώρο.

Εκτός του ότι ο άντρας μου και τα παιδιά μου ένιωσαν μικρόβια με πόδια που περιπλανιόντουσαν στον χώρο, εγώ πραγματικά ανησύχησα για την κατάστασή της. Σίγουρα πρέπει να λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, αλλά αυτή η συμπεριφορά αγγίζει τα όρια της παράνοιας.

Δυστυχώς της μίλησα αλλά δεν με ακούει. Ξεκίνησε να με “ψέλνει” μάλιστα, ότι είμαι ασυνείδητη και ότι δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι γιατί εγώ δεν ανήκω στις ευπαθείς ομάδες. Έκανε να μου μιλήσει τρεις μέρες. Μου κρατούσε μούτρα που τόλμησα και της είπα ότι είναι υπερβολική.

Δυστυχώς η ψυχολόγος που επισκέπτεται τα τελευταία χρόνια λόγω κορονοϊού δεν δέχεται επισκέψεις. Είναι δημόσια ψυχολόγος και δεν ξέρω τι γίνεται στις μεγάλες πόλεις, αλλά εδώ στην επαρχία τα δημοσία κέντρα ψυχικής υγείας δεν λειτουργούν ή αν λειτουργούν δέχονται πολύ έκτακτα περιστατικά. Εμένα η μητέρα μου, μου έχει πει πως δεν λειτουργούν.

Φοβάμαι ότι αυτές οι εμμονές είναι σημάδια για κάτι χειρότερο. Και προσπαθώ να την πείσω να πάμε σε κάποια άλλη ψυχολόγο προσωρινά αλλά μου λέει ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, ότι είναι απλά υπεύθυνη πολίτης, ότι εγώ είμαι η ασυνείδητη και ότι τέλος πάντων, δεν εμπιστεύεται άλλη ψυχολόγο εύκολα.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Πείτε μου εσείς.

Photo cover via: mama365.gr

Διαβάστε όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο στο Daddy-Cool.gr 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή άδεια από τον εκδότη. 

• αληθινές ιστορίες
• κορονοϊός