Όταν το παιδί παίρνει τον ρόλο του συντρόφου – Αρνητικές επιπτώσεις – Πράγμα που συμβαίνει συχνά σε μονογονεϊκές οικογένειες ή ζευγάρια που περνούν κρίση.
Οι γονείς με τα παιδιά πρέπει να έχουν άριστες σχέσεις. Θα πρέπει το παιδί να νιώθει άνετα να μιλήσει με τον μπαμπά και την μαμά για τα περισσότερα θέματα που το απασχολούν ή τουλάχιστον για τα πολύ σημαντικά και σοβαρά.
Σίγουρα πρέπει να δίνουμε στο παιδί το ελεύθερο να έχει τον χώρο του όμως πρέπει επίσης να μας εμπιστεύεται και να νιώθει άνετα να μας μιλήσει. Έτσι οι σύγχρονοι γονείς προσπαθούν να πλησιάσουν τα παιδιά τους με λιγότερη αυστηρότητα από ότι παλιά.
Προσπαθούν να μπουν στα παπούτσια τους και να τα καταλάβουν. Τα παιδιά και οι γονείς λοιπόν έχουν μία πολύ ουσιαστική σχέση μεταξύ τους, όταν φυσικά όλα κυλούν ομαλά. Οι γονείς είναι στήριγμα για τα παιδιά και σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά είναι και στήριγμα για τους γονείς.
Δείτε ακόμα Οι φωνακλάδες γονείς κάνουν τα παιδιά ανασφαλή: Πως θα πειθαρχήσουμε τα παιδιά χωρίς φωνές
Στις μονογονεϊκές οικογένειες αυτό το δέσιμο είναι ακόμη μεγαλύτερο. Από την μία τα παιδιά εκτιμούν απεριόριστα την στάση του γονέα, ο οποίος πήρε το ρίσκο να μεγαλώσει μόνος του ένα παιδί και από την άλλη ο γονέας έχει μία απεριόριστη αδυναμία στο παιδί του.
Όμως και σε μερικές περιπτώσεις όπου τα ζευγάρια μέσα σε έναν γάμο περνούν κρίση, έχει παρατηρηθεί ότι ο ένας από τους δύο γονείς, πέφτει με τα μούτρα στο παιδί για να καλύψει τα κενά που του αφήνει ο προβληματικός γάμος του ή η προβληματική του σχέση.
Σε πολλές περιπτώσεις λοιπόν τα παιδιά παίρνουν τον ρόλο του συντρόφου. Στηρίζουν τον έναν από τους δύο γονείς, λένε τα πάντα μεταξύ τους και πολλές φορές οι γονείς είναι αυτοί που εκμυστηρεύονται μυστικά, ανασφάλειες και προβληματισμούς τους στα παιδιά και όχι το παιδί.
Δείτε ακόμα 10 πράγματα που κάθε παιδί πρέπει να ακούει από τους γονείς του για να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του
Σίγουρα οι γονείς με τα παιδιά πρέπει να έχουν ένα δέσιμο εφόσον αυτό γίνεται σε φυσιολογικά πλαίσια. Όμως το να παίρνει το παιδί τον ρόλο του συντρόφου έχει και μερικές πολύ αξιοσημείωτες προβληματικές. Αυτές τις προβληματικές θα τις μάθουμε στο παρακάτω κείμενο. Διαβάστε παρακάτω:
Το παιδί σε αυτή τη σχέση καλείται να καλύψει τις ανάγκες του γονιού για συντροφικότητα και φιλία, για αγάπη και στοργή. Η σχέση χαρακτηρίζεται από ισότιμη οικειότητα, που είναι συχνά κοινή ανάμεσα σε μητέρες και κόρες, όπου η μητέρα έχει την τάση να μιλάει για τα προσωπικά της με την κόρη, να μαθαίνει τα πάντα για την κόρη της και να μοιράζεται και τα δικά της συναισθήματα.
Συχνά γελούν με τα ίδια πράγματα και χαίρονται να κάνουν πράγματα μαζί εκδηλώνοντας παρόμοια συμπεριφορά. Αντίστοιχα, πατέρας και γιος αναπτύσσουν συντροφικότητα και συμμετέχουν σε κοινές δραστηριότητες, με τη διαφορά ότι δεν μοιράζονται τόσο τα συναισθήματά τους, καθώς δεν μιλούν για αυτά.
Ωστόσο, συντροφικές σχέσεις υπάρχουν και ανάμεσα σε γιο και μητέρα ή σε κόρη και πατέρα. Κòρη και πατέρας ή γιòς και μητέρα μπορεί να είναι σύντροφοι σε ένα πνευματική και διανοητικό επίπεδο.
Δείτε ακόμα Πως θα βοηθήσουμε τα παιδιά να ξεπεράσουν την αναβλητικότητά τους
Σε περιπτώσεις, που υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους δύο γονείς, ο ένας από τους δύο μπορεί να στραφεί στο παιδί ώστε να καλύψει τις ανάγκες του.
Το παιδί σε αυτή την περίπτωση επιβαρύνεται και από τους δύο γονείς, καθώς θα πρέπει να αντέξει τη ζήλια του ενός γονέα αλλά και τις απαιτήσεις του άλλου γονέα που επιθυμεί να καλύψει τις ανάγκες του ως φίλος του γονιού του.
Το παιδί με τον ρόλο του συντρόφου δεν έχει την ευκαιρία να μεγαλώσει με έναν δυνατό και αξιόπιστο γονέα, που θα μπορέσει να του μάθει να μάχεται.
Δείτε ακόμα Παιδίατρος ξεσπά: Μέχρι πότε θα μεγαλώνουμε “μορφωμένα – αμόρφωτα” παιδιά;
Το παιδί- σύντροφος κολακεύεται που ο γονιός του το θεωρεί φίλο του και συνήθως αγνοεί τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει αυτό, το βάρος που κουβαλά και την προδοσία που βιώνει, καθώς ο γονιός δεν έχει καταφέρει να ανταποκριθεί στον ρόλο του.
Όταν το παιδί αρχίζει και μεγαλώνει διεκδικώντας τον προσωπικό χώρο και χρόνο και τις δικές του παρέες, ο γονιός νιώθει να χάνει τον σύντροφό του, χάνοντας εν τέλει και το νόημα για ζωή.
Στην περίπτωση του παιδιού- συζύγου, συναντάμε το αγòρι της μαμάς και το κòρίτσι του μπαμπά. Σε οικογένειες με προβλήματα, η σ@ξουαλικότητα του ενήλικα μπορεί να διοχετευτεί με μη κατάλληλο τρόπο στις συμμαχίες γονιού- παιδιού.
Δείτε ακόμα Συγκινητικό: Έλληνας δάσκαλος δίδαξε την ευγένεια στους μαθητές με λεμόνια, σοκολάτακια και μέλι
Η σχέση αυτή εμφανίζεται συνήθως όταν ο άλλος γονιός είναι φυσικά ή ψυχολογικά απών. Ακόμη και να μην υπάρχει κάποια έκδηλη σ@ξουαλική πρόταση, το παιδί αισθάνεται την ψυχολογική πίεση να ανταποκριθεί στον ρόλο που του ανέθεσε ο γονιός του.
Το παιδί- σύζυγος συνήθως φοβάται την εκμηδένιση και την εισβολή, αλλά και την απόρριψη, αν δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του γονιού, μιας και ο γονιός δεν είναι σταθερός στις επιλογές του.
Επίσης, αισθάνεται εξαντλημένο ή κουρασμένο, καθώς νιώθει διαρκώς την υποχρέωση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του γονιού με τον οποίο έχει εμπλακεί υπερβολικά. Ακόμη, το παιδί αυτό μεγαλώνοντας δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τον σύντροφό του, ενώ εμφανίζει ανταγωνισμό απέναντι σε φίλους που ανήκουν στο ίδιο φύλο.
Δείτε ακόμα Σύγχρονοι γονείς : Γιατί δεν πιστεύουν στις ανταμοιβές και τις τιμωρίες
Συνήθως, μεγαλώνοντας επιλέγει να εκφράζει τη σ@ξουαλική του διάθεση να το εκμεταλλεύονται ή να φλερτάρει και να εκμεταλλεύεται τους άλλους, ενώ επιλέγει να παντρευτεί με έναν ενήλικα που επίσης υπήρξε παιδί- σύζυγος.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Napier, 1995. Το ζευγάρι. ο εύθραυστος δεσμός. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
