Γιάννης Ξυντάρας, Ψυχολόγος
Το να ακούμε όλα όσα μας φωνάζει το σώμα μας, είναι μία πράξη φροντίδας που οφείλουμε στον εαυτό μας.
Όλο και πιο συχνά ακούμε τα τελευταία χρόνια ανθρώπους να υποφέρουν από αυτοάνοσα νοσήματα, που ως επί το πλείστον, αποτελούν “ξεσπάσματα του οργανισμού”. Αυτός ο μηχανισμός διαχείρισης, συμβαίνει όταν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να επικοινωνούμε τις σκέψεις και τα προβλήματα μας, ωθώντας, έτσι το σώμα μας να μας “φωνάζει” όλα όσα δεν θέλουμε να ακούσουμε.
Πρέπει να ακούμε το σώμα μας
Υπάρχουν φορές που το σώμα δεν πονά αμέσως — προειδοποιεί. Μερικές μέρες πριν, εβδομάδες ίσως, αρχίζει να ψιθυρίζει κάτι που ο νους δεν θέλει να ακούσει. Μια κούραση που δεν εξηγείται, ένας κόμπος στο στομάχι, ένα βάρος στο στήθος που δεν είναι ακόμα πόνος, αλλά είναι ήδη μήνυμα.
Εκεί, ανάμεσα στο “όλα καλά” και στο “δεν αντέχω άλλο”, γεννιέται ο πιο ειλικρινής διάλογος του ανθρώπου με τον εαυτό του. Το σώμα δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα — απλώς λέει την αλήθεια που το στόμα δεν τολμά.
Και κάθε αλήθεια που δεν λέγεται, βρίσκει έναν τρόπο να φανερωθεί αλλιώς: ως ένταση, ως σύμπτωμα, ως κραυγή μέσα από το ίδιο το σώμα. Όταν αρχίζουμε να ακούμε το σώμα μας, κάτι αλλάζει. Η προσοχή μετατρέπεται σε πράξη φροντίδας.
Η σιωπή του πόνου γίνεται πρόσκληση για επανασύνδεση. Κι εκεί, μέσα στην ησυχία, μπορεί να συμβεί το πιο θεραπευτικό πράγμα απ’ όλα: να επιστρέψουμε στην αλήθεια μας.
Αν σας φάνηκε ενδιαφέρον το συγκεκριμένο άρθρο, μπορείτε να ρίξετε μία ματιά και στο πως μπορείτε να αλλάξετε την ζωή σας προς το καλύτερο μέσα σε ένα μήνα.